غمگسار

از بداندیشان نینــدیشم که یار مـن توئی                                                       فارغم از دشمنان تا دوستــدار من توئی خاطر از دم سردی باد خزانم ایمن است                                                       کز حدیث تازه و رنگین , بـهار من توئی از دل افسرده جز افسرده دل آگاه نیست                                                       آن که داند وحشت شبهای تار من توئی اختر بیــدار دانـد حـال شـب ناخفته را                                                       با خبر از دیده شب زنده دار مــن توئی با تولای تــــو از دشمن نیندیشد رهـی                                                       بنده من شد فلک تا غمگسار مــن توئی

زندگی        چون گل سرخی است  پر از برگ و پر از عطر و پر از خار یادمان باشد اگر گل چیدیم عطر و خار و گل و برگ همه همسایه دیوار به دیوار همند

ترا من چشم در راهم شباهنگام

که می گیرند در شاخ سایه ها رنگ سیاهی

وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم

شباهنگام

در آندم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام

گرم یاد آوری یا نه , من از یادت نمی کاهم 

ترا من چشم در راهم